Тут няма сяброў маіх харошых.
Я стаю адзін, як ідыёт.
Раздарыў дзяўчатам сп’яна грошы,
П’ю цяпер, як трэзьвеньнік, кампот.
Абгрызу, нібы бабёр, аловак,
Напішу, мо' ўспомняць пра мяне:
«Тут быў Віця, хлопец безграшовы,
Бачыў ён вас, гады, у труне!»
І пайду, забыўшыся пра смагу,
Грэшны і пакуль што – малады.
І мо' ў першай я канаве зьлягу
І памру ад лютае жуды.
1988
|
|
